Tijdens je strandwandelingen, parachutesprongen of in het bubbelbad lijkt het allemaal zo helder. “Na de vakantie ga ik het anders aanpakken.” Je wil er meer van, van die stranden en parachutes en bubbelbaden en andere leuke dingen. En dan ook maar meteen minder

Boodschappen doen. Daar kan ik dus echt van genieten. Want ik hou van lekker eten maken. Tot ik er een bloedhekel aan kreeg. Want ik hou niet van geen lekker eten kunnen maken. Je herkent het vast, als je ook minstens vijf dagen in de week eerder weg en later thuis bent dan de kassameisjes en boodschappenbezorgers.

Stilzitten, rustnemen, ademruimte voor jezelf inplannen. Hoe vaak kom je daar aan toe? Hoe stoffig is jouw pauzeknop eigenlijk? Want ja, “Druk, druk, druk.” je herkent het vast. Wat een bizar antwoord op de vraag hoe het met je gaat. Maar ik hoor het zo vaak. En ik durf er niet bij stil te staan hoe vaak ik het zelf gezegd heb. Tot ik besloot dat niet meer te doen. Oke, misschien nog een paar keer daarna. Noem het maar ontwenningsverschijnselen. ‘The glorification of busy’ beschrijft het Engelstalige deel van de wereldbevolking dit zo mooi. Hoe hard werk jij daar aan mee? En hoe hard wil je daar mee stoppen? Dan is het tijd voor een actieplan.

Postkaarten brengen een vakantiebriesje mee. Krijg je ze nog? En stuur je ze zelf nog? Hoe verder hier vandaan ze gepost zijn, hoe meer gevoel van avontuur er door de brievenbus valt. Kinderlijk blij ben ik, als ik een postkaart op de deurmat vind. Dus ben ik met Postcrossing begonnen, al weer een paar jaar geleden. Simpel concept, maar zo leuk!

Gewoon een simpele en mooie gelegenheid om mijn steentje bij te dragen aan een land in opbouw, dat leek het me. Twee uur praten met Laotiaanse scholieren en studenten om hen te helpen met hun Engels in de kinderboekenwinkel van Luang Prabang.

Sportief worden. Jarenlang stond het op mijn lijstje goede voornemens.  Maar eerlijk is eerlijk, sporten voor de lol? Daar snapte ik eigenlijk al die tijd niet zo veel van. Bij de gezelligheid van een teamsport kan ik me wel iets voorstellen. Maar rennen bijvoorbeeld? Hooguit om de trein te halen, wat mij

Zodra de zonnebrandcrème open klikte, was ik in gedachten aan de andere kant aan de wereld. In één sprong weer in de hangmat voor mijn bamboehut, in het basin voor de waterval, aan een rivierstrand tussen de geiten. Dat ik dat niet eerder heb bedacht. Ik ben de laatste spullen uit mijn

Thuis. Fysiek dan, hè. Echt thuiskomen na een lange reis duurt bij mij altijd even. Eigenlijk is het een stukje nagenieten, in gedachten nog steeds op reis zijn. Langzaam landen om even te zoeken naar een nieuwe balans tussen oude patronen en nieuwe voornemens.  En nagenieten mag natuurlijk

Yoga for lazy people. Beter kun je Thaise massage niet uitleggen. Een gevoel alsof je na een nacht heerlijk slapen je armen boven je hoofd uitstrekt en dat fijne gevoel trekt door tot je schouders en je rug. Maar dan doordat iemand anders jou beweegt. Strekken, duwen, kneden, vouwen. Het beste kun

Verfrissend, verkoelend water. Rivier, fontein, douche, voetenbad, waterpistool, een plastic flesje of zelfs regen – het roept kinderlijke blijheid op hier. Het is dan ook gewoon bloedheet. Alleen al de gedachte aan verkoeling is fijn. En tegelijk is water hier ook rustgevend. Zelfs regen. Misschien is het