Op reis is het zo lekker makkelijk om je kleding uit te kiezen. Een paar shirts, een fijne broek, simpel jasje, niet te moeilijk. Geïnspireerd door de capsule wardrobe, minimalisme, vakantiegevoel en project 333 kwam ik tot mijn eigen methode. Het bespaart bergen aan tijd. Mijn kledingkast vul ik een paar keer per jaar opnieuw met kleding die ik in dozen bewaar. Het weer, feestdagen, trends, kleuren, werkactiviteiten. Ik kies net wat me de komende weken zinnig lijkt en maak vast wat mooie sets.

Stilte is een schaars goed. In hartje Rotterdam is toch een heerlijk rustige werkplek te vinden. Lezen, muziek luisteren (lp’s!) of zacht praten in de voorste helft. Ongestoord schrijven, goede koffie. Geen wifi trouwens. Ook geen telefoons, die stop je in de kluis. Lekker communiceren zonder internet met al z’n pushberichten, notificaties, geluidjes, herinneringen en andere stoorzenders.

Werk en collega’s uit je tijdlijn op facebook? Prive en vrije tijd gescheiden houden van werk is soms lastig, maar wel rustig. Zonder dat ze het merken, zonder te ontvrienden zelfs, kan er veel als je deze stappen volgt.

Kun je meer dan zeven werkdagen in een week krijgen? Jazeker. Been there done that. Meer dan eens, dus geen tijd genomen om het t-shirt te kopen. Iets met een extra tandje bijzetten en veel ballen tegelijk in de lucht willen houden. Lekker knallen, zo voelt het in het begin. Hard werken, doorzetten, aanpakken. Flow. Rush. Alles onder controle. Lichtelijk verslavend is het.

Mijn auto en ik snappen elkaar. Bij de eerste vlagen herfstkou maakte hij een steeds zieliger geluid als ik bij de dagelijkse donkerdere schemering op weg ging. Dag warmte, dag zon. We missen je! Hallo vocht, kou en storm. Tijd voor een beetje aandacht. De piepgeluiden zijn gelukkig verdwenen na een dagje garage. Met een beetje sop ziet de buitenkant er ook weer wat kleurrijker uit. Nu nog de binnenkant een herfstboost geven. Dat is tenslotte mijn cocon voor heel wat uren

Ik heb een nieuw vriendje. En hoe kan het ook anders in deze tijd, ik ben overgestapt op de robots. Eigenlijk is hij niet eens echt van mij. Ik heb hem geleend. Van mijn nieuwe vriendje, dat dan weer wel. Terwijl ik lekker zit te schrijven, roesjt de stofzuigerrobot over de vloer. Hij ziet eruit als een kruising tussen een vliegende schotel en een knaagdier. Hij kruipt

Tijdens je strandwandelingen, parachutesprongen of in het bubbelbad lijkt het allemaal zo helder. “Na de vakantie ga ik het anders aanpakken.” Je wil er meer van, van die stranden en parachutes en bubbelbaden en andere leuke dingen. En dan ook maar meteen minder

Boodschappen doen. Daar kan ik dus echt van genieten. Want ik hou van lekker eten maken. Tot ik er een bloedhekel aan kreeg. Want ik hou niet van geen lekker eten kunnen maken. Je herkent het vast, als je ook minstens vijf dagen in de week eerder weg en later thuis bent dan de kassameisjes en boodschappenbezorgers.

Stilzitten, rustnemen, ademruimte voor jezelf inplannen. Hoe vaak kom je daar aan toe? Hoe stoffig is jouw pauzeknop eigenlijk? Want ja, “Druk, druk, druk.” je herkent het vast. Wat een bizar antwoord op de vraag hoe het met je gaat. Maar ik hoor het zo vaak. En ik durf er niet bij stil te staan hoe vaak ik het zelf gezegd heb. Tot ik besloot dat niet meer te doen. Oke, misschien nog een paar keer daarna. Noem het maar ontwenningsverschijnselen. ‘The glorification of busy’ beschrijft het Engelstalige deel van de wereldbevolking dit zo mooi. Hoe hard werk jij daar aan mee? En hoe hard wil je daar mee stoppen? Dan is het tijd voor een actieplan.

Postkaarten brengen een vakantiebriesje mee. Krijg je ze nog? En stuur je ze zelf nog? Hoe verder hier vandaan ze gepost zijn, hoe meer gevoel van avontuur er door de brievenbus valt. Kinderlijk blij ben ik, als ik een postkaart op de deurmat vind. Dus ben ik met Postcrossing begonnen, al weer een paar jaar geleden. Simpel concept, maar zo leuk!